Kadın Mühendisin Şantiye Anısı -1-
Merhaba:
Ben Kadın Mühendis Nisa, size ilk iş deneyimle ilgili yazıyı yazacağım. umarım beğenerek okursunuz.
Resmiyette ilk iş yerim Mersin-Silifke idi. Şehir Stadyumunun bakım onarım ve aydınlatma işinin şatiye şefi olarak gözlerimi açtım mesleğe, tabii çok heyecanlıyım, yeniyim, tabiri caizse toyum. ama bildiğim tek bir gerçek var: ”Bilmediğini asla çaktırmayıp, hemen araştırıp öğreneceksin”. Bende öyle yaptım, zaten internet gibi harika bir yardımcı her zaman yanımızda. Hangi terimi ilk defa duysam hemen araştırıp, okuyordum, not ediyordum, inceliyordum. Neyse lafı fazla uzatmadan serüvene geçiş yapalım.
İşi iş-kur’dan bulmuştum. Firmam Konya Ereğli ilçesine bağlı bir firmaydı. İş alınmış ve şantiye şefi için iş ilanı vermişlerdi, şans bana güldü. Önce ailemle beraber firmanın bana hazırlamış olduğu eve yerleştim. İlk dört gün çok güzeldi. Evde yemek, ev temiz, akşam sohbetleri. Sonra annem ve babam memlekete döndü. Tek kalmıştım. Her şey o zaman başladı. Artık doğal gazı açıp, kapatmamayı düşünmeliydim, yemek yapmalıydım, ev temizlemeliydim. Tam bunları ufak ufak öğrendik derken şantiye kuruluyor start verildi dendi. Ve Nisa ilk yalnız yaşadığı evin kapısını kitleyip, Silifke’ye yola koyuldu. İlk kez gidiyorum, burası harika, mükemmel, denize sıfır derken şantiyeye geldik. Her şeyler anlatıldı, şurası yıkılacak, şurası sökülecek, şurası aydınlatma direkleri, şuraya prefabrik yapı.. liste uzayıp gidiyor, her şeyi dinledim, projeler zaten artık ezberimde çünkü Ereğli’de hep ona hazırlandım. Bu sefer kalacak yer dendi ve harika bir otelde, denize sıfır yaşıyorum. Hayat çok güzel görünüyor, ama bilmediğin bir yerde, tanımadığın insanlarla yapayalnızsın, şantiye işleri başladı; yıkmalar, sökmeler, kazmalar, yapmalar, ve her zaman ki gibi asla uzlaşamadığın bir taşeron.
Adamla elimizden gelse birbirimizi boğacağız. Ama onun avantajı Erdemlili olması, zaten tüm halk onun, ama ben doğruyu biliyorum ve şantiye şefiyim, sorun şu ki: ben küçüğüm ve daha önemlisi kadınım. Ona göre ben mi biliyorum ki.. Aydınlatma direkleri için kazılar başlamış ve çelik çubuklar (inşaat demirleri) alınmıştı. Ne talihsiz olacağım ki inanması güç çelik çubuklarım çürük çıkmıştı.. sanırım dünya da bir ilk. Aldığım adama bunu benden iade alacaksın diyorum, asla diyor. Bir düşman daha ve sen Silifkeli değilsin. Ama doğru olan o çeliğin imha edilmesi. Az daha mahkemelik olacaktık, adamı resmen tehdit etmiştim, pişman değilim, hatta fazla cesurum bence, çünkü herkes onu tanırken beni daha yeni yeni kabul edecekti. Uzatmayacağım, yılmadım iade ettim. Kurumdan bu geçen süre için süre uzatması istedim ve aldım. Zaten bu olaydan sonra haklı görülüp sevilmeye başlamıştım, ve artık her şey yolundaydı, devasa (benim için devasa) olan 4 adet aydınlatma direğini ayağa kaldırmayı başarmıştım. sıra geldi hakedişlere. Firmanın orada ki tek yetkilisi bendim, metrajımı çıkardım, tüm evraklarımı hazırladım ve kurumun kapısını çaldım. Kesinlikle harika insanlarla çalışıyorduk. Hakedişimizi yapıp imzaları attıktan sonra, geçici kabulu gerçekleştirdim. İşi tamamlayıp, kendimi Silifke’ye sevdirip oradan çok mutlu ayrıldım. Şimdi mi? Şimdi orayı çok özlüyorum. 🙂
Umarım beğenirsiniz. Daha anlatacak o kadar çok şey var ki takipte kalın, bu birazcık acemilik diyelim.. Kendinize iyi bakın, sağlıcakla kalın. Hepinizi çok seviyorum.